Hartu euskararen tre(s)na

Sanferminenetako asteburuaren atarian, Bartzelonatik Iruñeraino etortzen den trena jendez lepo zetorren. Turisten eta bidaiarien artean, hemengo bi lagun euskaldun, etxera bueltan. Expreso de Levante delako tren zaharraren konpartimentuak ez dira oso handiak, eta oporretatik bueltan zetozen lagun euskaldunak estu eta larri gelditu ziren txinatar itxurako gazte andana bat sartu zelarik berez birentzat txikia den konpartimentura. Zenbat ziren? Sei, zazpi, dozena bat? Txinatar itxurako gehienek zapi gorria zeramaten lepoan, eta algaraka ari ziren, helmuga zuten Iruñeak eskainiko zien jaiaren atariko, kalaka ulertezinean, eta gero eta ozenago oihukatuz. Giro beroak, gainera, ez zuen batere laguntzen, eta txinatar itxurakoen irri-karkailak eta estutasuna, jasangaitzak.

Konpartimentu txikiaren ertzetik, etsipenaren adierazgarri, lagun euskaldun batek zera esan zion besteari: “Txinatar hauetaz nazkatuta nago”. Ordura arte isilik egondako txinatar itxurako batek, zapi gorria ez zeraman bakarrak, hauxe esan zion poliki-poliki: “Ez dira txinatarrak, korearrak baizik. Ni japoniarra naiz, eta euskara ikasi dut Tokioko unibertsitatean”

Sanferminenetako asteburuaren atarian, aurtengo uztailaren 10ean, Bartzelonatik Iruñerainoko bidea oso-oso luzea egin zitzaion hemengo lagun euskaldun horri; Zaragoza parean gertatu zitzaion hori, eta trena poliki-poliki mugitu zen Castejoneraino, eta gero Tafallaraino, harik eta Iruñera, azkenik, heldu zen arte. Niri gertatu izan balitzait, Tuteran jaitsiko nintzatekeen.