2010-09-28

Infernuko zubitik haratago


Zugarramurdin jan, edan eta irri egin genuen duela gutxi egindako txangoan. Baina bazkaldu eta gero hasi ziren benetako abenturak eta kalenturak. Akelarrearen leizera sartu ginen eta Infernuko zubia gurutzatuko genuen. Eta handik hatarago, Sara herrirako bidean dagoen paraje eder batean Deabruaren belarrak aurkitu genituen: belladona, erabelarra, urriloa eta asma-belarra.


Belladona. Dosi txikitan eztularen, migrainaren eta gernu ihesaren kontrako lasaigarri ona. Dosi handitan hartuz gero, sukar-ametsak, oreka-galtzeak eta mozkorraldia eragiten ditu; baita lerdea, epilepsi-krisiak eta heriotza bera ere.


Halaber, erabelarra aurkitu genuen. Kontuz belar honekin, berez, pozoi gaiztoa eta arriskutsua baita, baina, era berean, bigungarri indartsua, kataplasma gozo eta lasaigarria, minak sendatzeko oso egokia.


Era berean, urriloa ere bildu genuen. Mandragora izenaz ezagunagoa den belar honek sukar-ametsak eta asaldura afrodisiakoa sortzen ditu.


Eta, gainera, asma-belarra. Bide bazter batean aurkitu genuen, ongarritegi ospel batean ondo-ondoan. Asma-belarra hartuz gero, kontzientzia eta oharmena arrunt aldatzen dira, errealitatearekiko lotura bera ere oso-osorik galdu artio. Baina larruazalean igurtziz gero, anestesiko moduko eragina izaten du.


Osagarri horiekin erraz dira ulertzen ondoko hitzok:

"(...) beraiekin igurzten garelarik zentzu guztiak kentzen dizkigu, eta lurrean etzanda eta biluzik paratzen gara, eta diote orduan ametsetan pasatzen zaigula guretzat benetan pasatzen den guztia"


Baina inork ez dezala pentsa paragrafo hori autobiografikoa denik. Sorgintzat hartutako La CaƱizares ezizeneko andre batek esandakoak omen dira hitz horiek, duela ia-ia 400 urte idatziak, nork eta Miguel de Cervantes-ek berak El coloquio de los perros liburuan.


Nik, behin baino gehiagotan adierazi dudan legera, bestalako drogak nahiago: garagardroga, ardroga eta, nola ez, sagardroga...

2010-09-27

Urrezko orrazia

Ez dago batere gaizki sari bat jasotzea, noizbehinka bada ere. Lamien urrezko orrazia izeneko saria jasotzeko ohorea izan genuen beste lagun bat eta biok iragan den ostegunean. Sari hori, izan ere, Nafarroako euskarazko hedabide guztiek partekatua eman zen eta Berriozarko Zorrokaria aldizkaria egiten dugunon izenean jaso genuen. Diploma xume baina polit askoa, Asisko-k egina. Baten batek galdetu zidan ea zenbat urte generaman gure aldizkariarekin. Kontuak atera eta... hamabi urte badaramagula ihartu nintzen. Hamaika gehi bat. Askotxo dira gurea bezalako Erraza da esaten, baina zaila gauzatzen.

Azken bi urteotan, gainera, Eguzkiplaza.net-ekoei esker, Interneten ere ikusgarri jarri ohi da gure hilabetekaria, artxibategi digital baten modura.

Euskarazko prentsan dabilenak badaki ez dela aberastuko, ez duela izanen beste batzuek duten oihartzuna, baina nago gaurko Berriozar bera ez zela berdina izanen Zorrokaria gaberik... Kontua ez da dominak jartzea bularrean, baina noizbehinka errekonozimendu pixka bat jasotzea, zinez, gogobetegarria izaten da.

Ez, ez dago batere gaizki sari bat jasotzea, oso-oso noizbehinka bada ere.

2010-09-20

Berriozarko Irakurle Kluba berriro martxan



Berriozarko Irakurle Kluba berriro bildu zen iragan den ortziralean. Udan zehar bildu ez bagara ere, irailean inoiz baino lagun gehiago bildu ginen Berriozarko liburutegian. Aitzakia, Kirmen Uribe-ren Bilbao-New York-Bilbao liburua.


Orain arte beti tartekatu ditugu euskaraz sortutako liburu bat eta euskarara ekarritako liburu bat. Ildo horretatik jarraiki, Jim Thomson-em 1280 arima izeneko liburua hautatu dugu hurrengorako. Liburu horretaz dudan iritzia aipu luze samar batean garatu nuen blog honetan bertan duela urte pare bat eta espero dut klubeko beste lagunei niri bezainbeste gustatzea. Idazle amerikar horren liburua irakurri eta gero, Xabier Montoia-ren Denboraren izerdia irakurriko dugu.
Era berean, kluba zabalik dagoela gogorarazi nahi dizut, baina parte hartzeko izena eman behar da Berriozarko liburutegian, eta, ordainetan, irakurri beharreko liburuaren ale bat utziko dizute maileguan.
Amaitzeko, gogoraraztea baizik ez zait gelditzen Jim Thomson-en liburuaren gaineko solasladia azaroaren 3an eginen dugula, asteazkenarekin, arratsaldeko 7etan, liburutegian bertan.


2010-09-03

Martin Frost-en aipuaren haritik

Paul Auster idazlearen The Inner Life of Martin Frost nobela zorgarriaren hasieran kausitu nuen:

Baina nork esango zidan niri? Ordu zenbait isiltasunean eman, aire fresko bolada zenbait hartu eta, itsumustuan, buruan hasi zitzaion jiraka-biraka istorio baterako ideia bat. Halaxe gertatzen da beti ipuinekin. Hasieran ez duzu ezer. Halako batean, ordea, istorio bat etorri eta barrena betetzen dizu.

Antzeko zerbait gertatu zitzaidan niri...



William Shanks matematikariak biziki maite zuen Kixotea, ia-ia matematika bezainbeste. Gustuko zuen irakurtzea “Somewhere in La Mancha, in a place whose name I do not care to remenber, a knight lived not long ago...” Hamaika aldiz irakurri zuen eta hitzak gozo-gozo zihoazkion, hurrenkera matematikoetako zenbakien gisara, hurrenez hurren, leun, bare, eder.

William Shanks matematikariak noizbehinka behar izaten zuen, lan serioa une batez bazter utzita, Kixotea hartu eta hasiera irakurri: “Somewhere in La Mancha, in a place whose name I do not care to remenber...” eta hegan ziohakion gogoa urruneko Espainiako lurralde mugagabe haietara, eta irudikatzen zuen On Kixote Rocinante zaldiaren gainean haize-erroten kontrako borroka amaigabean...

William Shanks matematikariak istant batez, istant bakar batez, bere buruari zin egin zion Ingalaterra utzi, kanala gurutzatu, eta kontinentera abiatuko zela noizbait, Somewhere in La Mancha mugagabe hori ezagutu beharko zuela noizbait... Baina istant batez baino ez zen izan, eta laster bihurtu zuen gogoa lan seriora.

William Shanks matematikaria, neurri batean bederen, Kixote bezala ari zen bakar-bakarrik borrokan, auzokideen isekak eta trufak jasaten, haize-errotak baina gaitzagoak ziren zenbaki matematikoen kontrako borroka amaigabean. Baina Kixote ez bezala, Whilliam Shanks ez zegoen zoratuta, zientzia baituen ipar, eta matematika, lanabes.

William Shanks matematikariak bizitzaren hogei urte eman zituen pi zenbakiaren hamarren infinituak lortzeko lan serioan. Hogei urte. Zenbatzen has dadila irakurle prestua: bat, bi, hiru, lau... hogei arte; hogei urte pi zenbaki matematikoaren hamarrenak ateratzen, banan-banan, hurrenez hurren, eta 707 hamarren ateratzea lortu zuen hogei urte luze horietan

William Shanks matematikariak ez zuen inoiz jakin 528. hamarrenean akats bat egina zuela, eta hamarren horretatik aurrerako guztiak okerrak zirela. "Somewhere in La Mancha, in a place whose name I do not care to remenber, a knight lived not long ago..." leun, bare, eder.