1972ko apirilaren 14ko eguerdian
militarrak Montevideoko bi etxetara sartu zen, Amazonas kaleko batera eta Pérez
Gomar kaleko beste batera. Amazonas kalekora tiroka sartu ziren soldaduak,
Campos Hermida komisarioaren agindupean, eta atea zabaldu zien etxeko jabea,
Luis Martirena kazetaria, bertan hil zuten, balaz josita; Ivette emaztea ere hil zuten, besoak jasota zituelarik. Militarrek metrailetak ez ezik metrailadore bat
ere baliatu zuten eta pisu osoa goitik behera balaz josita utzi zuten. Bi aste
zeramatzaten pisu hori zaintzen, eta bazekiten Movimiento de Liberación
Nacional – Tumamaros gerrillarien etxe bat zela. Militarrek ez zekiten,
haatik, nortzuk egonen ziren bertan, eta ez zekiten pisu horren sabaian
egindako “zulo” batean gordetzen zirela Fernández Huidobro “Ñato” eta
zuzendaritzako beste kide bat, David Cámpora. Balen euri-jasa horren ondorioz
Fernández Huidobrok balazo bat jaso zuen, baina ez zuen zirkinik egin, ez
kexarik, ez min oihurik egin, odol-hustutzen ari zen arren; horrek salbatuko
zion bizia, eta soldadu bat sapaiari odola zeriola ohartu zenerako, bertan
zeuden epaitegiko agintariak, soldaduak berriz tiroka hastea eragotzi zutenak.
Gero etorri ziren kartzela-urte
luzeak, militarren gatibu, 12 urteren
gaua filmak kontatzen dituenak. Goiko pasartea filmean ere agertzen da, nik
Samuel Blixen kazetari uruguaiarrak Sendic liburuan kontatzen duenari
lotu banatzaio ere.
Eszena horren gaineko ñabardurak
gorabehera, 12 urteren gaua filmak
merezi du.
Eta laster Durangoko Azoka izanen denez, Memorias del Calabozo liburu berrargitaratu berria erosteko profitatzen ahal du irakurle prestuak Maruricio Rosencof "Ruso"k eta Fernández Huidobro “Ñato”k idatzitako liburua erosteko
Posts
No comments:
Post a Comment