Zortzi-bederatzi urteko mutikoa nintzen, osaba Enrike zenaren 4L txurian, aita eta amarekin etorri nintzen udazkeneko igande batez. Maia baserria ez zen eroria, baina hamarkada batez itxita egotearen ondorioak hasiak ziren nabaritzen. Osaba Enriquek ehiza garaian baliatzen zuen, aterpe eta jantoki, baita eskopeta-biltegi ere.
Igande goiz hartan Enriquek ekarri gintuen 4L txurian, ez aitak ez amak ez baitzuten autorik, ezta gidatzen jakin ere; gutxitan izaten zen aukera osabaren autoan etortzeko, eta udazken goiz hura arbasoen baserrira etortzeko profitatu genuen.
Ezkaratzean hotz zen, eta hezedura-usain sarkorrak ongietorria eman zigun. Eskaileratik gora egin genuen bata bestearen atzetik; osaba, aita, ama eta ni azkenik, amak zapaldutako eskailera-maila bakoitzaren aztarnetan nik ere oinak pausatzen, zuraren karraskak lagun.
Gora helduta, iluntasuna nagusi, eta bizitzako usaina sarkorragoa zegoen, eta amak sukaldearen leihoak zabaldu zituen udazkeneko haize epela sar zedin. Leihoaren orriak zabaltzearekin batera, argi izpiek iluntasuna urratu eta orduan ikusi genuen, lanpara baten gakotik zintzilik, basurde bat hilik, odol zurrusta lehorra ahotik zeriola; eskopetak ez ezik, ehizakiak ere biltzen zituen bertan osaba Enriquek, 4L txuria zikintzeko beldur, agian.
Urte anitz iraganik ere, gogoan dut iltzaturik oraindik gure ama zena belauniko, igande goiz horretan zehar, ur beroz betetako balde eta trapu batekin odol arrasto gorri-iluna garbitu nahian; goiz erdia eman zuen, osaba ehizan aritzera mendira joan zelarik.
Sarrik idatzi zuen “Ni ez naiz hemengoa”; baina ni hemengoa naiz.
Maia baserria, orain dela hogeita hamar urte inguru
Posts
No comments:
Post a Comment