In memoriam, Jose Luis Allo Falces

Jose Luis Allo Falces hil dela eta, minaz eta doluminaz landarat, hasieratik beretik aitortzen dut ez naizela beti berarekin ados izan, eta liskarren bat edo beste ere izan dugula. Nolanahi, erdarazko poesiari emana bizi izan den gizon preziatu bat joan zaigu.  Aspaldi ezagutu nuen, duela urte andana ederra. Ile luzea, zapia lepoan eta betaurreko biribilak, begi-lagunak jantzita aldarrikatzen zuen poesia bizi zuela. Faurecian lanean aritzen zen bitartean, poesia buruan zebilkiola aitortu zidan behin. 

Mende honen hasieran Aspaldiku izeneko proiektuan elkarrekin aritu ginen Consuelo Allué, Josu Calvo, Juankar Lopez-Mugartza Peio Etxarri eta beste zenbaitekin. Gero, Nafar Ateneoan elkarrekin lan eginez bilera anitz —ez beti xamurrak— eman genituen elkarrekin. Bere poemaren bat ea euskaratuko niokeen esan zidan behin, baina nago  esan zidala ni kontent egoteagatik eta ez haren nahimenagatik. Nolanahi, berak proposatu zidan estrainekoz poemaren bat bidaltzeko Constantes Vitales aldizkarira.  orobataitor dezadan politikoki antipodetan geundela eta, halarik ere, jakin badakit elkarren lagun ginela. 

Hori frogatu zidan elkar ikusi genuen azkenekoan, Sorian, bera karramarroaren kontrako tratamendua hartzera Madrildik zetorrela eta ni haruntza nindoala. Errepide ondoko kafetegira sartu nintzelarik ikusi eta —zapia buruan zeramala— kostatu zitzaidan hasieran ezagutzea. Solasean hasi eta eskertu egin zidan iazko Iruña poesia sariaren alea helarazi niola Peio Etxarriren bidez. Hark lan handia egin zuen sariketa hori sortzeko eta orain batzuk ez ziren oroitu ezta ale bat emateaz... Ez dut ukatuko arrangura izpi bat antzeman nuela haren begiradan, begi-lagunek estaltzerik ez zutena. Eskertu zidan  detallea eta zorte ona opa nion. 

Orain karramarroak betiko eraman duelarik, pentsatu nahi dut bere poesiak hor darraiela. Betiereko poesiari bizitza eman diola erran dut lehenago, osoki eman ere. Betaurreko biribilak jantzita dabilen norbait ikusi ahala, Jose Luis Allo datorkit burura. Bizitza zer den, poesia zer den: hain ezberdinak izanik ere, poesiak batu eta lagun bihurtu gintuen. Haren de la ceniza y otros bienes perecederos liburutik hartutako poema bat euskaratzeari ekin diot. Aintza eta ohore Jose Luis Allo poeta eta lagunari.

Iron Maiden Madrilen: "Fear of the Bus" (sic)

 Aspalditik ez dut musikari buruz blog honetan idatzi eta Iron Maiden Madrilen ikusi berri dudanez gero, estakuru ezin hobea da Heavy Metal talde mitiko horren emanaldiaren kronika ttipia egiteko.

Run for Your Lives munduko biraren Madrilgo kontzertua Riyadh Air Metropolitan Estadioan egin da eta  ni bertan sekula egon gabea nintzen. Iron Maiden bizitzan gutxienez behin ikusi beharreko musika-taldea da eta, hau azken bira izan daiteke, diotenez; nik diot ezetz, oraindik badutela gehiagorako indarrik,  Espektakulo izugarria izan da, baina soinua ez da izan nik espero nuen bezain ona; arrazoia, segur aski futbol estadioa izanik ez delako tokirik hoberena akustika egokiena izateko. Egia da, bertzalde, harmailan oso goian nengoela eta, agian,  hori oteda kausa. Halere, merezi izan du kontzertuak, merezi izan duenez. Adinean aurrera goazenenok errepertorio zahar eta klasiko ia-ia osoa gozatzeko aukera izan dugu; ia-ia diot, zeren nik behintzat Blood Brothers eta beste baten bat  eskertuko nituzkeen. Orobat, adinean aurrera doazen Iron Maiden-eko kideak ez dira, bistan da, lehen bezain beste mugitzen, baina bataz besteko adina hirurogeita zortzi-bederatzei urteren bueltan egonik... zer nahi duzu, bada! Bateria-jole berriak ttukun egin du bere lana, baina Nicko McBrain erretiratu berria ezin izan dut ahaztu. Sasoian bai ikusi dudala Steve Harris baxujolea eta aho bete hortz —eta belarri bete soinu— gelditu naiz entzutean nola  Bruce Dickinson den gai oraino abesteko abesten duen gisara; harrigarria, zinez! 

Ene ustez, salatzeko moduko zerbait: horrelakoetan argi dago jan-edanaren eta materialen salneurria neurriz kanpokoa izaten dela usu, kontu jakina da: baina t-xerta merkeena 50 euroan eta t-xerta berria 100 euroan gehiegikeria hutsa iruditzen zait niri; aitor dezadan t-xerta gabe itzuli naizela, baiki. 

Kontzertu ederra bukatutakoan, autobusa hartu behar izan genuen ezinbestez, eta jendez mukuru betetako autobus batean itzuli ginen; gau iluna zen, baina ez ginen Fear of the Dark, ez ginen iluntasunaren beldur; autobusetik bizirik aterako ginen beldur ginen, baiki: Fear of the Bus.