Lore eta Odei

Zergatik utzi zaitudan galdetu didazu, Odei. Hori galdetzen ausartzea ere...

Hara, ni jada ez nintzelako ni. Zurekin eman ditudan urteetan ahitu nauzulako. Neukana eta ez neukana emana dizut. Izan ere, ni ez naiz ni, jadanik ez naiz inor. Xurgatu nauzu, ni inoreztatu arte.

Komiki bat ikusi nuen behin, hitzik gabekoa. Komiki horretako lehenengo binetan lore ximeldu bat dago, lurrean bakarrik. Zeruan hodei potolo bat ageri da, haizeak ekarrita. Hodeia lore ximeldua ikustean gelditu egin da, atzera egin eta lore idortua ttanttaka-ttanttaka ureztatzen hasi da. Ttanttaka-ttanttaka, bineta batean eta beste batean, batean eta beste batean, eta bineta batetik bestera hodei mehetuz doa, hodeiaren ur guztia loreak irensten duen heinean. Hodei potoloa txiki bilakatu da, hodei ñimiñoa bihurtu da eta azkenik hodeiak ur guztia askatuta hodei izateari utzi eta desagertu da. Hurrengo binetetan, poliki-poliki, lorea bizkortzen hasi da, poliki-poliki bineta batean eta beste batean, batean eta beste batean, eta bineta batetik bestera lorea suspertuz doa. Azkeneko binetan lore eder bat ageri da, lurrean bakarrik. Hodeiaren arrastorik ez.

Zergatik utzi zaitudan galdetzea ere. Hori galdetzen ausartzea ere!