Infernuak

Aita Santuak egin infernuaren inguruko adierazpenek hautsak harrotu dituzte. Infernuak, baina, askotarikoak eta anitzak dira, denak ala denak lurrean egonik ere.

Kanariar Irletako hondartza batera 23 etorkin beltz heldu ziren iragan den udan patera batean, Eguraldi ederra eta egun argitan izanik, etorkinak heldu ziren hondartza hori turistaz beteta zegoen. 23 etorkin horiek hondartzan bertan egon ziren turisten begiradapean, ez bat ez bi, bost orduz baizik. Eguzkiaren galdatan, inork ez zituen etorkin beltzak hartu, inork ez zituen artatu, inork ez zituen bost ordu luze horietan babestu. Zergatik? Turistak beldur omen ziren beltzek ebola gaitza ez ote zieten kutsatuko. Arrazoiak arrazoi ala aitzakiak aitzakia, kontua da Europarekin amets egiten zuten etorkin horiek hondartza horretan infernua ezagutu zutela.

Infernua, beraz, ez da berdina guztiontzat. Eduardo Galeanok kontatzen duenez, 960. urtearen inguruan, misiolari kristauek Eskandinavia konkistatu, eta bikingoei honako mehatxu hau egin zieten: ohitura paganoei eutsiz gero, infernura joango ziren eta han sutan egonen ziren betiko. Bikingoek albiste ontzat hartu zuten: bikingoak hotzez dardarka bizi ziren, ez beldurrez dardarka.

Boca do Infierno, Infernuko Ahoa izeneko tokia, Cascais-en dago, Lisboatik gertu; ez naiz hasiko turista batek aterako lituzkeen argazkiak erakusten, baina Cascais-en duela gutxi izan naizenez, han ikusitakoa ekarri nahi dut hona: han infernua oinezkoentzat da, beheko afixari kasu egitera...