Hendaiako gauak

Dialisi-makinaren argi motelek, gauaren erdian, nabarmen. Oraindik ordu batzuk falta dira drainatze sei zikloak bukatzeko, eta txiza egiteko beharra dut, behar handia izan ere. Bazter batean dudan Baxter etxeko makinari lotua egonik, ezin komunera joan eta plastikozko pixontziarekin moldatu behar. Haztaka bilatzeari ekin diot, eskuin besoa luzatuz, baina hutsa ukitzean larritu egin naiz. Ez nuen ahantziko, bada, bart pixontzia ekartzea nire ohe ondora! Larritzen hasi naiz, harik eta hatz mamiekin plastikozko bonbilla ukitu dudan arte. Ohikoa ez den tokian zegoen gaur pixontzia, eta ohikoa ez den gela batean, egunerokoa ez den ohe batean natzala gogoratu dut bat-batean. Bai, Hendaian naizela gogoratu dut, lagun baten etxean, hondartzatik ez urrun. Erronka bat izan da oporretara etortzea dialisi-makina eta guzti, baina erronka gainditu egin dudala uste dut, arazoak arazo, eta Baxter etxekoen hutsegitea gorabehera glukosa poltsak ekartzeko tenorean. Nolanahi, dialisi-makinak, nire amorante setati halakoak, ez dit kale egin; armairu baten barruan kokatu dut dialisi-makina, eta glukosa-poltsak pertxa banatan zintzitikatuz moldatu egin naiz egunotan.

Glukosa poltsak zintzilikatzeko soluzio bat

Hori guztia gogoratu dut azkar, lipar batez, gero pixontzia hartu eta maskuria hustutzeari ekin diot. Agian bart ez nukeen azkeneko tragoska hori edan behar, baina egarri nintzen eta Bretainiako sagardo hori biziki maite dut, eta zaila da Hegoalden lortzen... Bretainiako sagardo gozoa da nire bizio bakarra Hendaiara etortzen naizenetan... Botila bat eramanen dut bueltan, hemendik hilabete batzuetara hartu eta Hendaiako egunak gogoratzeko, Bretainiako sagardoa bezain gozoak.