Amorante abandonatua

Iragan den astean giltzurrun-transplantea egin zidaten. 4 oreneko ebakuntza arrakastatsua izan zen eta, klinikan astebete emanda, Berriozarko gure etxera ekarri nau emazteak. Etxean amorantea nuen zain, dialisi-makina, itzalita eta pizteko beharrik gabe; giltzurrun berria bizkor omen dabil, eta, beraz, agur dialisiari, agur betiko —hala espero but nik bederen— gaueroko dialisiari.

Gaur lo egin dut dialisi makinaren ondoan, baina ez diot kasurik eman; argitxoak piztu gabe, ilun zegoen, isil. Gauaren sakonean pixa egiteko gogoak esnatu egin nau, eta orduan ohartu naiz gaurgero ez nagoela amoranteari lotuta, ez dudala plastikozko bonbillan maskuria hustu beharrik. Ohetik altxatu nahian, ebakuntza egin berria dudala gogorarazi dit min akutu batek. Nekez, baina zutik jartzea erdietsi dut eta gelaren iluntasunean, dialisi-makinaren argitxorik gabeko lehen gau honetako iluntasunean, haztamuka abiatu naiz komunera. Komuneko zuloan txiza egitean, poz handia hartu dut. Ebakuntzaren ondorioak oraindik nabarmenak izanik ere, ohera pozik eta uros itzuli naiz. Emaztearen arnasaldiak baizik ez dira aditzen. 

Gelaren txoko batean, dialisi-makina isilik eta itzalirik datza, amorante abandonatu baten girasa: “Gureak egin din, agur betiko, Betty Baxter”.