Hendaiako hondartzan, Galia gogoan

Hego haize leunak aurpegia laztantzen dit; ezinegon handia susmatzen dut ene barnean, eta era berean, lasaitasun handia, lasaitasun urduria erranen nuke paradokixikoa izanik ere. Burua astun sentitzen dut, agian hiru egun badaramadalako gaueroko pilula txikia hartzen, loaren lagungarri; Hendaiako hondartzan barna oinutsik ibiltzeak arintasun-sentsazioa ematen dit. Kaioek itzulika egiten dute hegan ene gainetik. Saharako Galia izeneko neskatikoa hondartza honetan egon zen jolasean duela urtebete.

Argitasun handiko eguerdi honetan oso jende gutxi dabil hondartzan, eta eguraldi iragarpenek adierazi bezala, haize hotz leuna dakar; hegazti batek txilio berezi bat egin du, eta hunkitu egin naiz. Hondarrean ibiltzearen ibiltzeaz hozminduriko hankak igurtzi ditut hondar ale batzuk kentzeko eta harrizko eskaileratan gora abiatu naiz. Xehetasun orok ekartzen dit gogora Galia neskatikoa, baita hondar aleak kentzeko keinuak ere.

Itsas ondoko harresian txori txiki bat da, papo laranja eta luma hori-beltzak dituena; txonta arrunta behar du, baina hegan egin du ihes ni hurbildu ahala. Txoria zegoen leku berean eseri naiz hanketako hondar aleak kentzeko, eta nire azpian txoria egondako leku zehatzean Galia ere egon zelako sentsazioa izan dut gorputzean zehar.

Ederki gogoratzen dut Galia hondartza honetan bertan, “I'm thirsty” zioen kamiseta bat jantzita, “Egarri naiz” alegia. Paradoxikoa zen arren, hemen zela ez zen egarri, ez gose, ez hemen Iparraldean, ez Hegoaldeko gure etxean. Errefuxiatu jaio zen Galia Balal Mohamed neskatoa, gure etxean, Oporraldia Bakean programari esker, azken bost urteotan udak eman dituen neskatikoa; aurten, baina, jadanik ez da etorri, programak ezarritako adin-epea bukatuta, eta Hendaiako hondartzak hutsik dagoela ematen du, Berriozarko gure etxea bezain hutsik.

Dunbarri haitzak

uhainek bortitz joak

apar usaina