Ouchi Yoshitaka-ri, Yamaguchi-ko jaun txit gorenari, bitxia egin zitzaion bidaiari atzerritar horren jantzi zarpaila. Bitxia bizarra eramateko ohitura basatia. Bitxia -eta desatsegina- atzerritarren izerdi usain sarkorra. Baina jakin minak hartaratua, urrutiko lurraldeetatik iritsitako bidaiariari harrera egitea erabaki zuen. Izan ere, Europatik etorritakoek luxuzko gauzaki bitxiak eta su-arma ahaltsuak ekarri ohi zizkioten sarri...
Atzerritarrak zazpi hizkuntza omen zekizkien eta, gainera, japoniera pixka bat lardaskatzen zuen: “Ohaio” -egun on- eta ”Genki desu ka” -zer moduz- baino ez zuen esan japonieraz atzerritarrak, eta, gero, portugesez hasi zitzaion Ouchi Yoshitakari berari. Bizardunarekin etorritako Pablo de Santa Fé izeneko japoniar kristau bat aritu behar izan zen itzultzaile.
Ordurako, Ouchi Yoshitaka jaun txit agurgarriak bazekien atzerritar bitxi hori heldua zela Kagoshima-ra pirata txinatar baten belauntzi batean; une horretan ez zuen gogoratzen pirata txinatarraren izena baina bai ezizen adierazgarria: lapurra. Halaber, ederki zekien itzultzaile lanetan ari zen Pablo de Santa Fé horren benetako izena Anjirô zela, Kagoshima-n bertan sortua zela, eta Japoniako justiziatik ihes egindako gaizkile arrunt bat zela.
Alabaina, Anjirô hori atzerritarren hizkuntz bihurri hori interpretatzeko japoniar bakarra omen zen, eta itzultzen utzi zion. Bitxia zen, benetan, atzerritar horren eskaera; ez zuen eskatzen ez zeta finik, ez urre gorririk, ez zilar zuririk: “Haren egia” hedatzeko baimena eskatzen zuen bizardun kirasdunak... Zinez bitxiak “Haren egia” zabaltzeko ahalegin antzu horiek guztiak... baina bai, bizardunak bazuen etorria, bai horixe...
Une batez, Yamaguchi-ko Ouchi Yoshitaka jaun ahaltsuak zalantza izpi bat, egonezinaren zantzu bat, atzeman zuen Anjirô itzultzailearen aurpegian: zer ote zen Anjirô itzultzen ausartzen ez zena?
Bizardun zarpail kirasdunak behartuta, Anjirô-k “Sodoma” izeneko leku baten pasadizoa zehatz-mehatz kontatu zizkion Yamaguchiko Ouchi Yoshitaka jaun ahalguztidunari…
Eta hori gehiegizkoa izan zen: barkagarria janzkera baldarra, barkagarria bixar zikina, barkagarria kirats nazkagarria -azken finean, atzerritarrak dira, eta ez dira jainkoen lurraldean sortuak, zer eginen dute, bada!-. Barkatzeko modukoa pirata txinatar batekin eta Anjirô bezalako gaizkile batekin etorri izana. Zaila ulertzen –eta zailagoa barkatzen- ezer ez ekartzea, ez oparirik, ez arkabuzik, ez mosketerik, ez luxuzko gauzaki bat ere. Baina Yamaguchi-ko Ouchi Yoshitaka jauna, beste hainbat eta hainbat bezala, homosexuala zen, eta Sodoma eta Gomorra-ko bekatarien pasadizoa –nori eta berari- guztiz iraingarria eta barkaezina…
Halere, antzinako jakintsuen esaera zahar bat etorri zitzaion burura Ouchi Yoshitaka-ri: Saru mo ki kara ochiru, alegia, “tximinoak beraiek ere noizbait zuhaitzetatik eror daitezkeela” eta horrek ulertarazi zion gizon argienak ere noizbait hanka sar dezakeela... eta joaten utzi zien bizardun bitxiari eta itzultzaile izutuari. Finean, benetako amodioaz zer jakin lezake birjintasuna aldarrikatzen duen atzerritar itsusi batek?
Kronikariek diotenez, handik hilabetera, atzerritar bizarduna itzuli zen Ouchi Yoshitaka handiarengana opari anitzekin, japoniar erara txukun jantzita eta bizarra egina; Goa-ko Pedro da Silva gobernadoreak emandako su-armak, largabista bat eta antiojoak ekarri zituen opari, Yamaguchiko jaunak biziki estimatu zituenak; izan ere, antiojo horiek berehala jantzi zituen eta, ederki ematen ziotenez, sekula ez eranztea erabaki zuen. Atzerritar bizardun bitxiak, ederki gaztigatua nonbait, ez zuen orduko hartan sermoirik egin, ez Sodomaz, ez Gomorraz...
Jasotako gauzakien ordainetan Ouchi Yoshitaka jaun txit argiak opari ederrak eskaini zizkion atzerritarrari, baina atzerritarrak berriro japonieraz Yamaguchi probintzian predikatzeko baimena eskatu zion.
Ouchi Yoshitaka-k antiojoak jantzi eta baimena eman zuen; halaber, idazkariari agiri bat egiteko agindu zion, non jasotzen zen Yamaguchi-ko jauregira sartzeko eta probintzia osoan zehar aske ibiltzeko baimena zuela atzerritar horrek.
Ouchi Yoshitaka-ren idazkariak arazoak izan zituen kanji idazkeran atzerritarraren izen bihurria idazteko, baina idatzi zuen: Xabierko Frantzisko.
Atzerritarrak zazpi hizkuntza omen zekizkien eta, gainera, japoniera pixka bat lardaskatzen zuen: “Ohaio” -egun on- eta ”Genki desu ka” -zer moduz- baino ez zuen esan japonieraz atzerritarrak, eta, gero, portugesez hasi zitzaion Ouchi Yoshitakari berari. Bizardunarekin etorritako Pablo de Santa Fé izeneko japoniar kristau bat aritu behar izan zen itzultzaile.
Ordurako, Ouchi Yoshitaka jaun txit agurgarriak bazekien atzerritar bitxi hori heldua zela Kagoshima-ra pirata txinatar baten belauntzi batean; une horretan ez zuen gogoratzen pirata txinatarraren izena baina bai ezizen adierazgarria: lapurra. Halaber, ederki zekien itzultzaile lanetan ari zen Pablo de Santa Fé horren benetako izena Anjirô zela, Kagoshima-n bertan sortua zela, eta Japoniako justiziatik ihes egindako gaizkile arrunt bat zela.
Alabaina, Anjirô hori atzerritarren hizkuntz bihurri hori interpretatzeko japoniar bakarra omen zen, eta itzultzen utzi zion. Bitxia zen, benetan, atzerritar horren eskaera; ez zuen eskatzen ez zeta finik, ez urre gorririk, ez zilar zuririk: “Haren egia” hedatzeko baimena eskatzen zuen bizardun kirasdunak... Zinez bitxiak “Haren egia” zabaltzeko ahalegin antzu horiek guztiak... baina bai, bizardunak bazuen etorria, bai horixe...
Une batez, Yamaguchi-ko Ouchi Yoshitaka jaun ahaltsuak zalantza izpi bat, egonezinaren zantzu bat, atzeman zuen Anjirô itzultzailearen aurpegian: zer ote zen Anjirô itzultzen ausartzen ez zena?
Bizardun zarpail kirasdunak behartuta, Anjirô-k “Sodoma” izeneko leku baten pasadizoa zehatz-mehatz kontatu zizkion Yamaguchiko Ouchi Yoshitaka jaun ahalguztidunari…
Eta hori gehiegizkoa izan zen: barkagarria janzkera baldarra, barkagarria bixar zikina, barkagarria kirats nazkagarria -azken finean, atzerritarrak dira, eta ez dira jainkoen lurraldean sortuak, zer eginen dute, bada!-. Barkatzeko modukoa pirata txinatar batekin eta Anjirô bezalako gaizkile batekin etorri izana. Zaila ulertzen –eta zailagoa barkatzen- ezer ez ekartzea, ez oparirik, ez arkabuzik, ez mosketerik, ez luxuzko gauzaki bat ere. Baina Yamaguchi-ko Ouchi Yoshitaka jauna, beste hainbat eta hainbat bezala, homosexuala zen, eta Sodoma eta Gomorra-ko bekatarien pasadizoa –nori eta berari- guztiz iraingarria eta barkaezina…
Halere, antzinako jakintsuen esaera zahar bat etorri zitzaion burura Ouchi Yoshitaka-ri: Saru mo ki kara ochiru, alegia, “tximinoak beraiek ere noizbait zuhaitzetatik eror daitezkeela” eta horrek ulertarazi zion gizon argienak ere noizbait hanka sar dezakeela... eta joaten utzi zien bizardun bitxiari eta itzultzaile izutuari. Finean, benetako amodioaz zer jakin lezake birjintasuna aldarrikatzen duen atzerritar itsusi batek?
Kronikariek diotenez, handik hilabetera, atzerritar bizarduna itzuli zen Ouchi Yoshitaka handiarengana opari anitzekin, japoniar erara txukun jantzita eta bizarra egina; Goa-ko Pedro da Silva gobernadoreak emandako su-armak, largabista bat eta antiojoak ekarri zituen opari, Yamaguchiko jaunak biziki estimatu zituenak; izan ere, antiojo horiek berehala jantzi zituen eta, ederki ematen ziotenez, sekula ez eranztea erabaki zuen. Atzerritar bizardun bitxiak, ederki gaztigatua nonbait, ez zuen orduko hartan sermoirik egin, ez Sodomaz, ez Gomorraz...
Jasotako gauzakien ordainetan Ouchi Yoshitaka jaun txit argiak opari ederrak eskaini zizkion atzerritarrari, baina atzerritarrak berriro japonieraz Yamaguchi probintzian predikatzeko baimena eskatu zion.
Ouchi Yoshitaka-k antiojoak jantzi eta baimena eman zuen; halaber, idazkariari agiri bat egiteko agindu zion, non jasotzen zen Yamaguchi-ko jauregira sartzeko eta probintzia osoan zehar aske ibiltzeko baimena zuela atzerritar horrek.
Ouchi Yoshitaka-ren idazkariak arazoak izan zituen kanji idazkeran atzerritarraren izen bihurria idazteko, baina idatzi zuen: Xabierko Frantzisko.
Posts
No comments:
Post a Comment