Atxagaren etxeak

Ikasturte hasi berria dugun honetan agian ez dakizu zer irakurri. Zazpi etxe Frantzian nobela aholkatzen dizut nik. Aurten Pamielak ateratako liburu hau zinez erraz irakurtzen da, arina da baina ez dago arinkeriaz idatzia: teknika narratibo askoren jabe da asteasuarra eta oso ederki baliatzen ditu. Hasiera bera ederra da, hitz bat ere ez sobera, ez falta:

Chrysostome Liègek 1903ko hasieran sinatu zuen Leopoldo erregearen Force Publiquen zerbitzatzeko kontratua, eta urte bereko abuztuan iritsi zen Afrikako bihotzera. Pakebote batek eraman zuen Anberestik Matadira; trenak, Leopoldvillera; bapore ertain batek, Princesse Clementinek, Yagambiko postu militarrera. Ez zen munduko azken-azken lekua, zeren Force Publiquen askotan entzuten zenez, ohore hori Kisanganiri zegokion, ibaian berrehun kilometro gorago zegoen postuari; nolanahi ere, oso urrun zegoen edozein leku ezagunetatik...

A ze koadrilla bildu zen Afrikaren txoko galdu hartan! Batekin eta bestearekin identifikatzera eramaten zaitu Atxagak. Elipsi narratibo dexente, baina Atxagak hariak ederki josten dakienez, hasieratik bukaeraraino harrapatu ninduen liburu honek uztailean, irakurri nuenean. Erritmo arina duen liburua da, deskribapenak falta ez diren arren:

Mandrilek eta txinpantzeek aldian behin egiten zuten garrasi, ez oso urrun, ez oso hurbil. Wakiak lasai zebiltzan hegan, ez oso gora ez oso behera. Eta arrainak berdin, lasai, ez ibaiaren sakonean, ez azalean. Haizeak, berriz, okume, teka edo palmondoen hostoak mugitzen zituen, baina ez adarrak. Eta uraren korronteak, nahiz indarra eduki, ez zeraman ezer apartekorik herrestan, euri sasoiko ur biziek ohi modura. Hodeiei zegokienez, metafora ausartago batekin esanda, presarik gabeko baporeak eramaten zuten zeruan. Zeru hartan bertan, eguzkiak leuntasunez egiten zuen argi

Ahots ezberdinak aditzen dira pertsonaia bakoitzaren buruetan; metafora xume baina efektistak iragartzeko teknika hori... Uda nahiz udazkenerako liburu gomendagarria. Atxagaren etxeak zazpi dira eta Frantzian daude.