Aingurak eta arrangurak liburuaren aurkezpena

Fertxu Izquierdorekin, Nafar Ateneoan

Ainguraketa arrangurak. (Pamiela, 2018) Aingurak eta kezkak. Aingurak eta kexak. Aingurak eta damuz, eta aiherkundez, eta batzuetan lantuz ere idatzitako poemak, hamar urtetan zehar idatzitakoak; ez guztiak, batzuek ez baitute denboraren higadura jasan eta bazterrean gelditu dira.

Zer idatzi eta nola idatzi, idazleak ebatzi beharreko bi ezezagunak, X eta Y, tokia eta debora edo garaia, hurrenez hurren. Olerki bilduma honetan dauden olerki guztiek badituzte oso koordenada zehatzak, tokian tokiko eta garaian garaiko olerkiak dira guztiak, denboraren galbahetik paseak. Hamar urteetan Maiatz eta Hatsa eta beste literatur aldizkari xumeagotan argitara emanak dira batzuk, eta berriak bestetzuk, azken atalekoak batez ere.

Aingura bat agertzen da azalean, olerki asko gogoan iltzaturik, ainguraturik gelditutako bizipenak, sentimenduak eta beste biltzen direlako olerki hauetan, anitz eta anitz bizitza arruntetik ateratakoak. Nik beti miretsi izan dut olerkari handiek bizitza arruntetik, objektu arruntetatik, olerki ederrak ateratzeko duten gaitasuna.

Hodeiak, Parkean, Kateak, Telefonoa, Aireportuan, horrela deitzen dira Wislawa Szymborska miretsiaren poema batzuk... Horra hor bere poema bat, Eskua:

“Hogeita zazpi hezur

hogeita hamabost gihar

bi mila nerbio-zelula, gutxi-gorabehera.

Aski eta sobera idazteko

bai Mein Kampf

bai Winnie the Pooth.”

Eskua, Wislawa Szymborkaren eskutik; Eskua, Nobel saridun baten begietatik ikusia.

Baina ez dugu Poloniaraino joan beharrik. Iazko udazkenean, NUPeko irakasle Juankar Lopez-Mugartzaren Arima animalia poema liburuaren aurkezpenenaren kari, nik aitortzen nion nire miresmena gaitasun berarengatik. Bada beste olerkari nafar bat, hau ere estimu handitan dudana, Joakin Balentzia Tirapu... I need a kiss bere olerkia datorkit burura... Izan ere, bada liburuan berari dedikatua olerki bat. Bada, Joakin Balentziak olerki eder sortu zuen neska baten T-xerta batean, kamiseta batean, "I need a kiss" esaldia irakurrita. Kasualitateak zer diren, Joan Margarit poeta katalan garaikideak semaforo baten ondoko neska bati egin zion poema zoragarri bat:

“Semaforoko neskatila

Zu zinen nire adin berekoa
zu aurkitzearekin amets egiten hasi nintzelarik.
Orduan ez nekien, zuk oraindik ez dakizun gisa berean,
heltzen dela egun bat non maitasuna bada
bakardadez eta malenkoniaz kargatutako arma hau,
nire begietatik zuri destatzen ari dena.
Zeu zara bilatu nuen neskatila
artean existitzen ez zinela ere.
Eta ni gizon bat, eta egunen batean
zure urratsak niregana bideratu nahiko dituzu.
Baina zugandik urrun egonen naiz orduan
semaforo horretatik zu nigandik zauden bezain urrun.”

Zer idatzi eta nola idatzi. Hor dautza gakoak. argi bera bedi, baina badut jadanik 50 urte, “zer dira berrogeita hamar urte mende erdia baino ez”, diot nire poema batean. Urte hauetan bizitutakoak agertzen dira, idaztea, “bizi-hariak bi aldiz jostea baita”, beste poema batean jarri dudan bezala, Oroiminaren ehuntze-lanak poeman agertzen den bezala: “(...) laztanen lurrun luzea biziberritzeko;/ eta —zertan uka—

baita geroa izkiriatzeko ere, / idaztea, bizi-hariak bi aldiz jostea izaki.”

Kontu latzak, “zauri zorne zuria” isuri dutenak, eta kontu goxoak, “laztanen lurrun luzea” biziberritzeko. Ainguratuta nituen kontuak paperean jartzeak on egin dit, baina ez da izan idazkera terapeutikoa... Nik ez dut gehiegi sinesten horretan, uneak uneko salbuespenak izan ezik. Horren haritik bada beste poema bat, “Errezeta”. Idazketa terapeutiko hutsa norberaren berekoikeria ariketa bat izan daiteke; egia da, bestalde, “Lux Mundi” idaztean adibidez, karramarroaren atzaparretan hildako lagun bat neukala gogoan, Pello Uharte Orotz zena, baina poema hau minbizia borrokatzen dutenei laguntzeko asmoz idatzia da, hori eta hurrengoa, Ubi sunt akrostikoa, sostengua eta maitasun keinu bat, carpe diem berritua. Lagunak eta etsaiak ere agertzen dira, etsaiak edo arerioak, eta ene mendeku ttipia hartzen dut...

“Zorionik beroenak eman nahi dizkizut/ nik usterik gutxien unean unean/ zure bateria guztiak / nire kontra desarratzen erakutsi duzun maitasunagatik”

Horrela hasten da Amodio deskontuak poema; mendekua? Mendekua baino, ordaina, zorrak kitatzeko modu bat da, Zuri zor poeman egin bezala, tautograma bat da, poemaren hitz guztiak letra berarekin hasten dira, kasu honetan z letrarekin

“Zainetako zauriak, zuri zor/ zure zabarkeriaren zauriak/ zainetan zabal-zabalik, zuri zor.” (...) eta abar

Zer idatzi eta nola idatzi. Nik lehenagotik bi haiku liburu ditut argitaratura, GereziGaraiko Haikuak eta Orbel Azpiko Haikuak, eta haikuak idazten jarraitzen dut, Nafar Ateneoan haiku tailerra dinamizatzen dut eta hortik pasatu dira, adibidez, Bingen Amadoz, Josu Osta, Rafa Blanco, Carmen Valois, eta Maiela Zurutuza, Komorebi erakusketaren egilea. Hendaiako haitzak Euskal Herriko tokirik marraztuena izanen da segur aski. Maite Ramosek txuri-beltzezko haiga bat egin zuen nire haiku batekin... Eta haikua batean, bere laburrean, biribila eta laburra —ezen ez motza— izanagatik, ez dago metaforetarako lekurik, ez dago luzamenduetan ibili beharrik... ez dago lirikarako tarterik; haikuetan sentsazioak transmititzen dira, ez sentimenduak. 

Oraingo liburu honetan probestu dut poema narratiboak egiteko, baten bat Hendaiako Haitzak ditu iturburu eta helburu: “Dunbarri luzeari eta Dunbarri Zabalari beha”.

Edo “Beheko suan” olerkiak badu beste haiku bat aurrekari... Kasu honetan Olaldeako gure baserriaren beheko sua da iturria; berriz ere bizitza arruntetik eta objektu arruntetatik, olerkiak ateratzeko joera, uneak eta tokian ainguratuta gelditu direnak ene gogoan...

Hasieran aipatzen nuen Wislawa Szymborska. Nobel saria jasotzeko berbaldiaren bukaeran esan zuen:

 “Egia da, eguneroko hizkeran bizitza arrunta, mundu arrunta bezalako esapideak erabiltzen ditugu... baina eguneroko hizkeran ez dugu hitz bakoitzaren gaineko hausnarketarik egiten. Alabaina, poesiaren hizkuntzan, hitz bakoitzak pisua duen hizkuntzan, ezer ez da arrunta. Harri bat ez da arrunta, eta ez da arrunta harri horren gaineko hodeia. Ez dago egun arruntik, ezta egunari jarraitzen dion gau arruntik ere. Eta, batez ere, mundu honetako izate partikular bat ere ez da arrunta, inor ere ez.“

Bukatzeko azpimarratu nahi dut Maite Ramosen lana, akuarelak egin dituelako liburu honetarako. Lehen esan bezala, olerki hauek zerak dira, uneak eta tokiak, ene gogoan ainguratuta gelditu direnak... Horregatik dago aingura baten interpretazioa azalean; barnean, jatorrizko aingura beraren beste akuarela bat, Ea herriko moilan dagoena... Poesia Egunak bertan antolatzen dira, Eako Poesia Egunak, eta liburuaren poema batzuk Bizkaian idatziak izan ziren, gehienak Nafarroan eta Iparraldean izanagatik.