Auzo lotsa

Iragan berri den hilabete honetan gertatu da, urrian. Berriozarren erdi-erdian dagoen denda batek 25 urte bete dituela eta, dendariak iragarri zuen halako egun jakin batean erosketa bakoitzeko opari txiki bat emanen zuela. Iragarritako eguna heldu eta denda horretara sekula agertzen ez diren batzuk agertu ziren: gainera, denda horretan salgai ez dagoen -eta inoiz egon den- produktu batzuei buruz interesa agertu eta, halakorik ez zegoela jakinik eta ezer erosi gaberik, opari hartzen zuen batek baino gehiagok.

Bide batez, dendariak eskainitako askaritxoko txorizoa, urdaiazpikoa eta saltxitxoia -grausk-grausk. ahoratu eta irentsi zituzten lotsagabeek... Ez ez ziren preseski gaztetxo kanpotar batzuk, ez horixe... Enbutituak irensteko moduari erreparatuta, lepoa eginen nuke egun hartan lotsagabe horiek ez zutela ordura arte mokadurik ahoratu...

Baina marka guztiak andre batek hautsi zituen: andre hori, lehenbizi, senarrarekin agertu zen, eta urdaiazpikoa bukatu ostean joan zen, zera esanda... Ahora vuelvo... eta bitartean ahora, ahora, urdaiazpikoa ahoratzen zuen, -grausk-grausk-. Handik gutxira koinatarekin itzuli zen berriro saltxitxoia jatera. Jakina, dendan ezer erosi gabe...

Biharamunean dendariak kontatu zidanean, auzo lotsa sentitu zuela esan zidan... Egia da:, beraz, klasikoek aspaldi gaztigatu zigutena: Nemo dat quod non habet. Alegia, inork ez du ematen ez daukanetik... lotsa ez bada: izan ere, lotsagabeek lotsa ematen dute, auzo lotsa.

Zenbaitek auzoan daukate lotsa...