Hizkuntzarekin lan egiten dugunok sarritan sobera serio ibiltzen garenez, Mario Benedetti-ren ipuin bat ekarri nahi dut lerrootara: Hizkuntzalariak. Hizkuntza kontu serioa izanik ere, hizkuntzarekin lan egiten dugunok jakin behar dugu geure buruaz barre egiten. Eta serio demonio diot.
Hizkuntzalariak eta Beronen Inguruko Zientzien Nazioarteko Kongresuari bukaera eman zion txaloketa gogotsuaren ostean, takigrafi neska ederra arkatzak eta paperak jaso eta irteerarantz abiatu zen ehunen bat hizkuntzalari, filologo, semiologo, kritiko estrukturalista eta deskonstrukzionistaren artean, glosematikarekin parekatzeko moduko mirespenaz, haren ibilera lirainari.
Bat-batean gorputz fonikoa hartu zuten burmuin-irudiek:
-Nolako sintagma!
-Zelako polisemia!
-Ze esanahia!
-Nolako diakronia!
-Zein exemplar ceterorum!
-Zelako Zungenspitze!
-Nolako morfema!
Takigrafi neska axolagabe eta goibel iragan zen fonema oihan hartan barrena.
Soil-soilik piztu zitzaion irribarrean atezain gazteak, atea zabaldu baino lehentxoago, belarrian xuxurlatu zionean: "Polittori"
Montevideoko Villa Biarritz-eko neska Fotokopia maiztu batetik kopiatu dut ipuin hiperlabur hau. Oker ez banaiz, EREINek duela urte anitz egindako liburu txiki batean argitaratua, poltsikoko Milabidai bilduma batean eta, ustez, Gerardo Markuletak euskaratua: ez dakit nori utziko nion liburua eta galdutzat eman dut honezkero. Zuri utzi banizun, itzuliko didazulakoan nago...
Posts
No comments:
Post a Comment