Poesia joan-etorrian (II)

Plinio Zaharrak idatzi omen zuen "Nulla dies sine linea", alegia, ez eman egun bat ere lerro bat idatzi -edo irakurri- gabe. Euskaldunok esango genuke: "Hotz ala bero, irakurri -edo idatzi- egunero". Haatik, Plinio Zaharraren hitzak ekarri nahi izan ditut hizpidera, bitakora hau egiteak aukera ematen didalako hainbat urtez golkoan gorderik izan dudana plazaratzeko. Halatan, urteak dira gertatu zitzaidala aitortzera noakizuna, baina plazaratzeko tenorea heldu delakoan, noan harira.

Unibertsitaterako busera elkarrekin igo ginen. Une hartan, ohartu ere ez nintzen egiten zu han zinela, edo erdizka baino ez nintzen ohartu, edo busera igo eta gero ohartu nintzen. Busean esertzean ohartu ere ez nintzen egin zure begi horiek han zeudela, edo erdizka baino ez nintzen ohartu, edo eseri eta eta gero ohartu nintzen.

Oroitzapenak uharteak dira, iragan lausoaren hariaz josiak agertzen direnak. Oroitzapen kate ahul horretatik tiraka agertu zara. Oroitzapenak oroitzapen, ametsen itsaso nahasian aurkitu zaitut, behin eta berriz, urte hauetan guztiotan, itsaso nahasi horretan galtzen erraza dela jakinda ere. Zernahi dela ere, jakizu zure begi horiek izan ditudala iparrorratz urteotan, eta, horiei eskerrak, ez naizela ibili noraezean itsasoaren zabaltasun urdinean. Olatuen bidez heltzen zait zure begien melodia, edo, horrela uste dut nik, bederen.

Egun hartako gandua! Buseko giza-lanbroen artean hegan sentitzen nintzen, baina, haatik, ez nengoen urduri; aldarte gozo eta otzanez sentitzen nintzen, barneko harrik gabe, bihotzeko zimikorik gabe; izan ere, haizearen zurrumurru atseginak zugana hurbiltzeko eta hurbiltzeko agintzen zidan. Eta hurbildu nintzaizun.

Begi nabarrak erakutsi zenizkidan, eta zure mutur beltzak iragarri zidan bus hura ez zela paradisuan geldituko, eta etorkizun beltza nuela aurrean, ikatza bezain beltza, erabiltzearen erabiltzez metafora gastatua bilakatu den hori erabiltzea zilegi bazait. Atzera eseri, eta aurreko eserlekuaren bizkarrean poema xume hauxe idatzi nizun:

Billabesan begiak kliskatu eta artean han zinen.
Behin aitortu zenidan
lepoa zenuela gorputz atalik sentikorrena.
Musukatuko,
laztanduko,
besoetan hartuko zintuzkedan,
Zureganatzeko gogoak erretzen zizkidan barrenak:
zer ez nizun esango belarri-girgiletan,
zer ez nizun xurgatuko,
zer ez nizun emango orduan!
Poeta nintzela aitortu nizun eta barre egin zenuen.
- Poeta, bai; baina lasai, ez naiz kutsakorra. –esan nizun.
Billabesan begiak kliskatu eta gero, joana zinen.
Poetok, maitale herabeti horiek.

Urte batzuk igaro eta gero, orduan aitortu ez nizuna ari natzaizu talaia honetatik aitortzen eta, honenbestez, egina dut gaurko lana. Blog honetan geldituko da sekula aurrez aurre esan ez nizun hori, agian, noizbait irakurriko -edota entzungo- duzun esperantza zimelduarekin.

Plinio Zaharraren hitzekin hasi eta, orain, gogora datorkit Vesuvio sumendiaren erupzioa hobeto ikustearren sumendiaren ahora gehiegi hurbildu eta itota hil zela. Idatzitakoaz damutuko ote naiz... Delete?