25 urte igarota ere

Abenduaren 13a Iruñeko Alde Zaharrean. Asteburua zen, eta ezohiko eguraldi goxoak epeltzen zuen gauerdi pasatu berria. Poteatzen ibiltzeko giro aproposa, eta bitartean, Iberdrolaren egoitzatik gertu, gizon batek eskuartean zeraman lehergailuak eztanda egin zuen behar baino lehen: une horretan bertan hil zen 34 urteko gizasemea, Iruñearen bihotzean, Orreaga etorbidean bertan, Germán Rodríguez zortzi urte lehenago polizia batek hil zuen lekutik hurbil.

Alde Zaharrera albiste tragikoa heldu bezain laster, San Ignazio kaletik hurbildu nintzen Orreaga etorbiderantz. Polizia nazionalak, marroiz jantzitako polizia nazional haiek ikustean, pozik zeudela ematen zuen. Gau horretan berriz ere inoiz usaindu ez dudan kiratsa nabaritu nuen, oraindik gogoan gorderik dudana. Marroiz jantzitako polizia batek joateko agindu zidan, baina orduan heldu zen emakume hura, Sarasate pasealekuan bizi den familia ezagun bateko kidea berau: emakumea bertaratu, poliziarekin hitz egin, eta pozez algaraka hasi zen oihuka, gorpuzkin barreiaturik eta gorpua artean bero zela. Esan zituenak ez ditut gogoratu nahi, baina iltzatuta gelditu zitzaidan gogoan sentitu nuen emakume harenganako nazka, gorrototik harago doan higuina. Polizia nazionalaren irriak emakumearen oihuekin batera hedatu ziren airera.

Laster ikasi nuen hildakoak Juan Carlos Gallardo zuela izena eta Berriozarren bizi zela. Gau hori oso luzea izan zen. Lau lagun atxilotu zituzten; horietako bat, Berriozarko lagun bat, torturatu eta gero handik egun batzuetara aske utzi zuten Gallardoren pisukidea. 

 

Juan Carlos Gallardok Iraultza taldeko kide bat zen, erakunde armatu iraultzaile bateko kidea eta, aldi berean, EMK-ko kidea. Iraultzaren ekintza armatuak lehergailu bidezkoak izan ziren, batez ere langile gatazkekin zerikusia zuten eraikinak eta Estatuaren eraikinak erasotuz, eta baita interes inperialisten aurka. Bizia gizarte kapitalista eraldatzearen alde eman duten guztiek ez al dute merezi gogoratzea, 25 urte igarota ere? Isiltasun batzuk izugarri adierazgarriak dira.

Juan Carlos Gallardok eman zuen bizia oraindik pairatzen ari garen gizarte kapitalista irauli nahian: hori horrela, ez al du lekurik gure Herriaren historia idazteko orduan? Ahanztura selektiboak ez du laguntzen historia osatzen eta ahanzturaren zaku beltzetik atera behar dugu kapitalismoaren kontrako borrokan bizia eman zuten guztien errelatua, errelatu historikoa hainbestetan aipatzen den garai honetan. Gatazkaren biktima guzti-guztiak bilduko dituen eta denon artean jaso behar duen Euskal Memoria osatzeke dago. Ala Gallardoren heriotzaz barre egin zuten miserable horiek kontatzen digutena sinetsiko dugu?