Akrostiko bat

Duela 7 urte nire olerki batzuk, dozena bat edo, Muxugorri izeneko bilduma batean agertu ziren, blog honetan bertan jaso zenari kasu egitea. Denboraren joanak begiaren memoriak higatzen dituen arren, bilduma horretako olerki batez oroitu naiz. Akrostiko bat zen, senide hil berri zela-eta idatzia.

Orain, duela hiru egun, gure ama hil zaigu, eta haren hutsunearekin bizitzen ikasi beharko dut. Bitartean, duela zazpi urte idatzitako hura berreskuratu dut: aliterazio anitz eta kultismo gehiegitxo duen arren, oraindik orain indar berezia hartu du. Oraindik amaren heriotzaren inguruko zurrunbiloan, hauxe da gorputzak eskatzen didana.



Ustekabean urrezko urteak urdintzean ulertu duzu
Bizitza by-pass bihurri bat baizik ez dela
Istant batean ia-ia ihesi iragan dena.


Sen ona duzu bidelagun bakarra
Urteek emandako eskarmentua, aholkulari
Nostalgiaren nebulosa nahasian ez galtzeko
Tenpus tiranoaren trena ez baita sekula gelditzen.


Sasi guzien gainetik eta
odei guztien azpitik
Memento oro balia, magikoa bailitzan
Ausaz, azken-azkena bailitzan.


Sasoian saia segitzen soilik senari
Ez egundo etsi, eta edonola eutsi
Maite duzunari, memento mori malapartatuan
Azken arnasa ahitu artean.