Izotz ondoko eguzki, Veneto-n gaindi.

Gaua Venezian emanda, Veneto-ko hiriburutik Verona-rako bidea hartu dugu. Strada-ren, autopistaren alde banatan mahastiak eta mahastiak ihintzaz zipriztinduak. Tenperaturarik gabeko goiza: 0 grado kanpoaldean, buseko termometroak salatzen duenari kasu egitera. Venezia-tik Verona-rako bide oso-osoa sakelako telefonoz hizketan eman du buseko gidariak. Ordubete, aise, hitz eta pitz. Italian ez omen dago debekatuta sakelako telefonoz aritzea gidatzen duzularik. Buseko gidari italiarren inguruko mito guztiak egiazkoak direla berresteko aukera paregabea. Buseko lehiotik begira ari naizelarik, eguzkiaren izpi batzuek argitzen dute inguru izoztua: Izotz ondoko eguzki. Ezinezkoa gogoratzea Xabier Lete-ren poema osoa gidariaren kalaka gogaikarria dela bide... Hasierako bertsoaz aparte, ez dut besterik gogoan: Izotz ondoko eguzki.

Veronan, busetik jaisterakoan, gidariak galdetu digu:

- Spagnoli?
- Ez, basqui.
- A, basqui, separatisti!

Jatorra, gidaria.

Veronan, bero onik ez, hotz handia baizik. Piazza Brà-runtz abiatu gara oinez eta orduan etorri zait burura Xabier Lete zenaren beste bertsoak.

Izotz-ondoko eguzki,
neguaren farre:
olerkariak noizbait
hiri gorazarre.